این قطعه ادبی گویای دلتنگی های هنگامه از اوین است که از پشت تلفن برایم گفت و من نیز برای دوستانش در فیس گو بازگو می کنم:(من اینجا بس دلم تنگ است و هر سازی که می بینم بد آهنگ است بیا ره توشه برداریم قدم در راه بی برگشت بگذاریم ببینیم آسمان در هر کجا آیا همین رنگ است...) ارادتمند آزاده شهیدی

از صفحه فیس بوک هنگامه شهیدی